Εβλεπα τις προάλλες ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ - ντοκιμαντέρ για την απελευθέρωση της ενέργειας στην πολιτεία της Καλιφόρνια. Πρόκειται για την πολιτεία που αν απεσχίζετο και γινόταν ανεξάρτητο κράτος, θα έμπαινε αμέσως στις πλουσιότερες χώρες του κόσμου. 100 χρόνια μετά την πρωτοποριακή της πορεία, η ηλεκτρική δημόσια εταιρεία ιδιωτικοποιήθηκε. Εσπασε σε κομμάτια (βορράς, νότος κλπ.) και ήρθε στα χέρια των τσακαλιών της ελεύθερης αγοράς. Μέσα σε μια δεκαετία, από τα μέσα της δεκαετίας του '90 ως σήμερα, έβλεπες κι άκουγες συνομιλίες χρηματιστών, χρηματιζόμενων υπαλλήλων, επιτήδειων αφεντικών του τύπου «προφασίσου μια ζημιά και κόψε το ρεύμα για 12 ώρες! Σου υπόσχομαι ότι δε θα ξέρεις πού να τα βάλεις τα λεφτά. Βρήκαμε την κότα που κάνει το χρυσό αυγό. Στα 35 μας θα πάρουμε σύνταξη και φύγαμε για Μπαχάμες»...

Στην ίδια ταινία κατέθεταν εκβιαζόμενοι επιχειρηματίες, νοικοκυραίοι, μικρομάγαζα, σχολεία, πανεπιστήμια, παγωτατζίδικα πώς αναγκάζονται να πληρώνουν το ρεύμα από 700 έως 1.200% πάνω. Τα ατυχήματα με νεκρούς και δισεκατομμύρια σε ζημιές πολλαπλασιάστηκαν ανησυχητικά. Εργοστάσια ρεύματος ρήμαξαν και η παραγωγή κατέρρευσε. Οταν η πολιτεία αποφάσισε να ξαναπάρει τον ηλεκτρισμό στα χέρια της, οι φορολογούμενοι δεν ξαναείδαν προσιτές τιμές στα τιμολόγιά τους, γιατί τελικώς αυτοί πλήρωσαν και πληρώνουν και τις ζημιές και τα γιγάντια κέρδη που συσσωρεύτηκαν σε μια δράκα πλουτοκρατών νεαρότερης ηλικίας και παλαιότατης βεβαίως κοπής. Ανοιξαν συζητήσεις για «διαφάνεια», δικαστήρια, κάποιοι ελάχιστοι κερδοσκόποι τιμωρήθηκαν σε υπαλληλικό επίπεδο και η επιδρομή εναντίον των εργαζομένων άφησε πολλαπλάσιες πηγές ανεργίας και λουμπενοποίησης μαζών απ' ό,τι εμπειρία και πολιτική συνείδηση. Αλλά για την Αμερική μιλάμε. Αυτή που κρύβουν οι φανφάρες του Ομπάμα, η κηδεία ή ο γάμος του τάδε χολιγουντιανού αστέρα «Ράμπο» που χρόνια εκλέγεται κυβερνήτης της Καλιφόρνια.

Αυτή την εικόνα του ζόφου, της αδράνειας των μαζών, της ιδεολογικής και κοινωνικής σαπίλας που μ' άφησε το αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ, την ανακαλώ, τη βλέπω μπροστά μου κάθε μέρα και μάλιστα κατακαλόκαιρο και σε διακοπές. Κερδοσκόποι, εκπαιδευμένοι με ευρωπαϊκές οδηγίες κι αμερικάνικα υποδείγματα είναι παντού. Στα σούπερ μάρκετ, τα μαγαζιά, τις ταβέρνες, τις παραλίες. Ανθρωποι που στύβουν τους διπλανούς τους για δύο δεκάρες παραπάνω. Σα να γέμισε ο κόσμος κτήνη που προσπαθούν να επιβιώσουν με την ψευδαίσθηση ότι δεν είναι ανθρωποφάγοι. Βλέπω Ρουμάνους και Βούλγαρους να δουλεύουν εδώ στη Βόρεια Ελλάδα δεκαοχτώ ώρες το 24ωρο και δίπλα συντοπίτες τους μαφιόζους, συνεταιρισμένους με ντόπιους, να δίνουν στην αγορά αυτό το «άρωμα» το... καλιφορνέζικο πασπαλισμένο με κάτι αερολογίες του τύπου «ξέρεις κι εγώ κάποτε με το κόμμα ήμουνα αλλά να, τώρα τελευταία, μ' αυτά που λέτε για τους μετανάστες δυσκολεύομαι να σας ψηφίσω γιατί ...είναι πλέον πάρα πολλοί και δεν πάει άλλο». Αυτοί οι τελευταίοι είναι κι οι χειρότεροι. Υποκριτές. Εκμεταλλευτές. Είναι αυτοί που εκστασιάζονται όταν η τηλεόραση, βοηθούντος και του θέρους, παίζει, αντί για ειδήσεις, τις υποκλαπείσες συνομιλίες των συμμοριών που έχουν στήσει εντός - εκτός φυλακών φάμπρικες κέρδους. Κατά τ' άλλα εκλογολογεί η ελληνική εξουσία... Δικομματικά. Αυτό το φθινόπωρο δε θα πατάμε μόνο σάπια φύλλα δέντρων, αλλά ανθρώπους.